Dans
Ik ben op 28-2-2013 samen met Quita Pol naar een dansvoorstelling in Den Haag geweest bij het Lucent Danstheater. De naam van deze dansgroep is C!rca en deze show zelf heet Wunderkammer, het C!rca is Australish . De show begon om 20:15 en eindigde om 21:45.
Het theater waar de voorstelling plaatsvond had donkere doeken, een zwarte achtergrond en een zwart podium. De lichtspellen hadden hierdoor een geweldig effect. De dansers droegen donker gekleurde kleren met soms een klein gekleurd tintje doorheen. Ze droegen uberhaupt niet veel kleren, het was meer ondergoed. Het was hierdoor ook gaaf als er helemaal geen licht was omdat je dan alleen maar lichtere ledematen van de dansers te zien waren. De atributen die de dansers gebruikten waren hoepels, een trapeze, lange doeken die aan het plafond hingen, bubbeltjesplastic, ballonnen, kleren en klene lichtgevende paaltjes. De muziek die ze gebruikten was opgenomen en was instrumentaal en soms maakten de dansers de muziek of extra geluidjes zelf. In de dansvoorstelling was het heel afwisselend of het een solo, duet of een hele groep optreden was.
Zelf zou ik zeggen dat deze dans style modern was met af en toe wat circusachtige stukjes tussen. In de voorstelling kwamen ook kleine verhaaltjes die in elkaar overliepen. Beter kun je dit eigenlijk gevoelens noemen. De ene keer zag je bijvoorbeeld liefde, hierbij waren dan twee mensen intiem op het podium. Soms was de emotie/gevoel boos, dan gingen ze heel sierlijk dansen of op elkaar klimmen. Je had ook jaloersie waarbij er een meisje samen met twee of drie jongens op het podium waren en om haar gingen strijden of haar gingen verleiden. Er waren ook dramatische momenten waarbij een van de meisjes een van de mannen hielp te overleven zeg maar. Maar op al die mooie of dramatische stukjes na waren ook momenten waarbij ze stom en grappig gingen doen, op die momenten kon je de lol die ze hadden gewoon voelen. Al deze emoties waren te zien door de muziek die er was, de verlichting en de bewegingen die dansers maakten. Hiermee bedoel ik of de verlichting vel was, of dat het donker was, dat er kleuren in het licht waren of juist een hele normaale witte lamp. Met de bewegingen bedoel ik bijvoorbeeld sierlijke langzame bewegingen of juist snelle velle bewegingen. Met de muziek bedoel ik dan dat het meer klassiek was of juist jazz, of het volume hard of zacht was enzovoort.
Toen ik naar de voorstelling ging verwachte ik meer verhalen in de dansen door de video die ik had gezien op de site van het theater. Toch ben ik heel tevreden met de voorstelling dat ik heb gezien. Wat bij mij het meest een indruk heeft gemaakt zijn de momenten waar de dansers/acrobaten hele zwaar lichamelijke bewegingen maakten. Mijn menig over deze voorstelling is dat het een leuke, mooie en vermakende voorstelling is. Ik raad dit zeker aan iedereen aan boven de 10 jaar, het is namelijk wel een beetje een seksistische voorstelling en zou het niet aanraden voor jonge kinderen.
Ik heb geen Nederlandse recensie kunnen vinden van deze show dus heb ik er eentje in het Engels. Deze recensie is geschreven door Graham Watts en is in Juli 2011 op de site gezet. De recensie staat op deze site : http://www.ballet.co.uk/magazines/yr_11/aug11/gw_rev_circa_wunderkammer_0711.htm
Circa “Wunderkammer”
In an increasingly crowded marketplace for cabaret-style circus shows any new production has to be extra special to stand out from the crowd. And it isn't any longer just enough to put great showmanship, brilliant gravity-defying tricks and clownish humour into a proscenium setting. When a new show comes along declaring itself to be a Wunderkammer, literally a wonder-room but, more particularly, a reference to Renaissance Europe's fascination for a cabinet of curiosities, then it becomes a metaphor for exceptional circus skills that raises the bar of expectation even higher. These ensembles often come in sevens – one major Canadian outfit is even called the 7 doigts de la Main and sure enough there should have been seven in Circa. Delivering a room full of circus curiosities to fill 85 minutes must be a tough ask when you have your full team to reply upon, but Circa's capabilities were cruelly cut short by Scott Grove's broken thumb and since they came all the way from Brisbane in Australia, a last-minute substitution was not on the cards.
With no announcement of this withdrawal, it is to Circa's great credit that most of the audience would never have realised they were a man down. The show must have been significantly rearranged to fit the remaining sextet (three guys and three girls) emphasising all the more the most impressive aspect of Wunderkammer in the group's remarkable diversity. This was not a show where tiny girls are thrown around by burly strongmen: these tough girls were often the catchers and carriers, frequently taking the men's weight as absolute equals. Unlike traditional circus shows, each performer had a vast smörg?sbord of talents without being typecast into certain roles or specialities, although everyone got a chance to show off their very best tricks.
Sexual frisson, wrapped up in the humour of burlesque, smouldered through the show, involving ongoing bouts of dressing and disrobing, which is perhaps not surprising since one of Director Yaron Lifschitz's earlier circus shows was simply called Naked. In Wunderkammer, Jesse Scott stripped to a thong while hanging from the high trapeze by various parts of his anatomy; a voluptuous redhead, Freyja Edney, morphed her clothing into a skimpy burlesque outfit complete with nipple-tassles; and the whole ensemble gradually disrobed to matching black underwear in a slow-moving finale. Usually, performers return to their dressed state for the curtain calls but not this bunch who came back several times to take the rousing applause with bum cheeks still happily on display. Perhaps this is the product of their supreme self-confidence in taught, muscular bodies or perhaps it's just an Australian thing?
I greatly admired the show's unflagging flow and momentum (even more admirable given the missing team member) and there were several stand-out highlights, most particularly in the amazing aerial cord lisse skills (acrobatic poses and balances on a vertical rope) and strength of Emma McGovern (who also shared a fascinating counterbalancing trapeze duet with Scott); the hand balancing of Emma Serjeant (the possessor of one of the largest tattoos I have ever seen) who also did a balancing routine en pointe that might even have made Tamara Rojo's eyes water; the multiple hula-hooping of Edney; and the dynamic mix of breakdancing, acrobatics and hand balances by Lewis West. Perhaps the most impressive sight was one of the girls doing the splits with each foot resting on a different head as her two "supporters" moved further and further apart! I believe that the cabinets of curiosities referenced by Wunderkammer contained a mixture of the beautiful, the absurd and the grotesque and the latter was certainly represented by a stomach-churning sequence in which the whole ensemble managed to stretch red elastic strings through their nose, down their throats and out of the mouth, accompanied by sundry disgusting hawking noises, then pulling it vigorously backwards and forwards. In terms of Wunderkammer this must be the circus equivalent of a pygmy's decapitated shrunken head mounted in a glass case.
I would have liked to know more about these interesting people: the information supplied not only failed to tell us of Grove's incapacitation but anything at all about the ensemble's personnel, which was a shame. This was a sexy, uber-talented group that kept up the tour of their cabinet of curiosities with bundles of humour (mostly from Darcy Grant) and outrageous tricks. Not everything worked but, given the overall slickness, I suspect that those few parts that didn't gel were probably last-minute additions or changes necessitated to overcome the missing man. At 6/7ths of capacity this was still a great show, but I'd love to see it with the full hand of trickery.
Maak jouw eigen website met JouwWeb